Survived the DPRK

Hoi,

Dit verhaal is een stuk langer als normaal, maar omdat iedereen erg graag wil weten wat ik er deed, iets gedetaileerder dus als gewend. Hopelijk verveelt het niet.

Noord Korea, voor iedereen eigenlijk wel een mysterie. Wat gebeurd er? Hoe leven de mensen er? Zijn we werkelijk zo gevaarlijk? Vele vragen, die ook ik wel beantwoord wilde hebben. Dus toen de mogelijkheid ontdekt werd om er naar toe te gaan, maar meteen gebruik gemaakt van de situatie. Het is een van de duurste dingen die ik tot nu toe gedaan heb dit jaar. Een week kostte me ongeveer 2000 euro. Maar het was zeker de moeite waard. Zeker omdat het zo exclusief is en ik er misschien wel nooit meer kom of kan komen. Er komen jaarlijks maar 1500 westerlingen en vele duizenden chinezen, dus toch wel apart.

In Beijing hadden we als groep de dag voordat we gingen een bijeenkomst. Er werd het een en ander uitgelegd over fotografie, wat regels (posseer nooit hetzelfde als het standbeeld voor de foto, maak geen foto's uit de bus, als je iets wilt doen, vraag het dan even, etc). De groep bestond uit 11 personen, 10 man en een vrouw. Waarvan 3 amerikanen, de rest was europeaan. Twee nederlanders waarvan ik er een was. En de leeftijd was van 19 tot 34. Leuke groep, was voor mij de eerste keer dat ik een groepreis maakte. Waarschijnlijk ook de laatste keer, maar voor NK maakte het niet veel uit, want je had toch altijd extra mensen om je heen.
Tijdens onze reis hadden we twee reisleidsters van Koryo Tours bij, drie NK-gidsen (de babysitters, Mr Kim, Mr, Kim en Miss Kim), een chauffeur (Mr Kim) en een cameraman (niet voor spionage, maar gewoon voor de dvd, die ik dan ook gekocht heb, maar ook Mr Kim genaamd, heel toevallig).

De dag dat we vlogen was ik toch wel wat nerveus, wat konden we verwachten. Door de reisleidsters was er wel het een en ander uitgelegd, maar het blijft dan toch nog wazig. Aangekomen in Pyongyang bleek dat er daar toch meer volk kwam als ik verwacht had. Veel touristen die allemaal hun eigen toer of groepstoer hadden.
Nadat we bij de bus stonden en kennis gemaakt hadden met de gidsen, een restaurantje ingelopen. Bleek dat ze daar gewoon heiniken hadden voor 50 cent. Maar meteen mee begonnen dus.
Toen op pad, nadat we een minuut aan het rijden waren liep er ineens een hele groep kinderen met roosjes langs de weg. Even later zagen we een trein. Was dit toevallig? Was dit voor de show? Zaten we midden in de Truman-show, of is het echt gewoon zo. Gaandeweg de week bleek er toch veel gewoon echt zo te zijn, want al die mensen, je kunt veel, maar om enkele honderdduizenden mensen speciaal voor ons in te zetten ls theater is misschien toch te veel van het goede. Steeds weet ik nog niet zeker of dit echt zo is, het blijft een apart land.
Onderweg even gestopt bij de noord koreaanse Arc de Triomphe, ze geloven daar toch echt dat ze de oorlog tegen zuid korea gewonnen hebben. De arc is trouwens groter als die van frankrijk. Zoals vele dingen die ze hebben, altijd net iets groter, langer, dieper of wat dan ook als ergens anders.

Aangekomen in het hotel, op een eiland waar we niet vanaf mochten, ons zelf geinstalleerd en maar eens gaan verkennen. Ze noemen het The Alcatraz of Fun, want: op een eiland, je kunt er niet weg, maar er is een bowlinghal, pingponghal, poolhal, zwembad, sauna, casino, club, vele restaurants en barren, etc. Eten en drinken kwamen we deze week dan ook echt niet te kort. Van hondensoep tot eendbbq, elke maaltijd een biertje (we kregen meer bier als water). Enkele keren dat we buiten het hotel aten was echter wel in een restaurant waar je echt geen locals zult aantreffen.

De volgende dag moesten we in ons beste outfit (stropdas verplicht) melden bij het ontbijt. Die dag zouden we Kim Il Sung zelf bezoeken, dood sinds 1994, maar nog steeds president en geliefd alsof het een god is. Kim Jong Il is dan wel de leider, maar word nauwelijks genoemd, het is en blijft de Dear Leader Kim Il Sung die heer en meester is van het land waarin de mensen trots zijn op een geschiedenis die toch een heel eind zelf gecreerd is. Het gebouw waar ie ligt opgebaard is niet normaal groot. Als je dan weet dat dhr Kim daar eerst zelf woonde, blijkt toch wel dat er toen al een groot verschil bestond tussen het klootjesvolk en het partijbestuur. Ook dit is nu het geval. Iedereen die in Pyongyang woont hoord tot de elite van het land. Doe je iets fout, dan is het met de hele familie en iedereen die je lief is: hoppakee naar het noorden en werken tot je erbij neervalt in een soort van kamp. In Pyongyang is meer eten, mobiel netwerk, metro, bussen, trams, winkels etc. Daarbuiten: niks als rijst- en maisvelden. Dieren zagen we weinig, af en toe een koe of wat geiten.
Maar op naar het mausoleum dus. Het was echt heel groot, van die platte roltrappen om ons rond te brengen. We waren niet de enige die dag die de dear leader bezochtte. Veel soldaten (mannetjes en vrouwtjes van een jaar of 16 tot 25) waren er in groepen. We kregen een mp3-speler en daarmee liepen we een minuut of 10 rond. Dit was behoorlijk lachwekkend en we moesten dan ook allemaal moeite doen om onze glimlach niet om te zetten in een flinke bulderlachbui, want het is toch een heel droevige serieuze plek. Oa: 10 dagen en nachten was onze grote leider hier in de ruimte, iedereen was droevig, de hele wereld rouwde mee. Iedereen huilde en kon maar niet stoppen daarmee, de tranen fossileerde op de vloer. Keken wij naar beneden op de vloer waren in het marmer inderdaad wat glinsterende spikkels te zien. :-)
Zo ging dat even door en daarna mochten we het levenloze lichaam van de President dan zelf zien. Buigen aan de voorzijde, links en rechts en dan weer weg. Sommige hadden echt een grote grijns, ikzelf was aan het kijken naar de echtheid van deze poppenkast, maar het leek hem toch wel echt zelf te zijn.

Daarna wat foto's maken aan de buitenzijde en toen op naar de martelarenbegraafplaats waar alle krijgers van de koreaanse oorlog lagen begraven, met ook weer vele spannende verhalen. Leuke daar was dat niemand foto's had van hun helden, maar dat er toch mensen waren die hen nog herinnerde en dus toen naar hun idee de beelden waren gemaakt. Allemaal flink gespierde soldaten, vergeleken met de legermannetjes die we eerder zagen was het leger toen in een betere conditie.

De volgende dag was het tijd voor een tour door Pyongyang zelf. Allerlei musea, Kim Il sung square, etc. Wat opviel was dat er weinig verkeer was. Er reed wel wat rond, meestal een Lexus, BMW of Mercedes. Verder af en toe een tram, maar anders was iedereen te voet. 's Avonds in het hotel nog beerpong gespeeld, nooit gedacht dat ik dat in NK zou doen, maar het was echt heel ruig. De duitse journalisten die ook in het hotel waren vonden het wel interresant, hoe een paar backpackers toch in NK verzeild konden raken. Ben afgelopen zondag op de ARD-radio geweest schijnbaar.

Dag erna gingen we naar het zuiden, richting grens met Zuid Korea, naar Kaesong. Het enige stadje wat niet werd gebombardeerd tijdens de Korean Liberation War, omdat dit eigenlijk tot ZK zou gaan behoren, maar door herverdeling van de kaart is het nu dan toch NK. Erg mooi stadje, als het er zo vroeger overal uitzag, schitterend en jammer dat het niet meer zo is. Hier gingen we naar de grens. Eerst samen met een legermannetje naar een heuvel waar vandaan je de muur kunt zien die de Zuid Koreanen trouwens ontkennen (net zoals de noord koreanen ontkennen dat er tunnels zijn, maar die kan je dan wel bezoeken in ZK). Was erg leerzaam en de volgende dag gingen we dan echt naar de DMZ, daar waar iedereen wel eens van gehoord heeft. Vanuit NK-kant was dit erg leuk. Wij konden roepen, zwaaien, ouwehoeren wat we wilde, natuurlijk niet de grens over, alleen in het huisje. Ben dus eigenlijk ook in ZK geweest nu. Helaas net mijn batterij leeg van de camera toen ik twee foto's gemaakt had, dus moet effe wachten op de mail met nieuwe van de anderen.
Normaal zie je niemand aan de ZK-kant. Maar dit keer waren we gelukkig volgens onze reisleidsters. Want er was een deligatie aan ZK-kant. Volop bewaking dus aan twee zijde. Leverde wel een mooi plaatje op. Je voelde de spanning toch wel. En wij maar lachen. Denk wel dat de ZK onze gezichte scande en via gezichtsherkenningssoftware ondertussen weten wie we zijn, vooral de drie amerikanen die erbij waren.

We werden de dag erna naar een bibliotheek gebracht, een railwegmuseum en een toren. Alles natuurlijk meer in het teken van Kim Il Sung als van het onderwerp waar het museum eigenlijk over ging. Met bijdehande vragen werd het toch erg geinig, beetje de gidsen op de proef stellen. in de bibiotheek bijvoorbeeld was erg veel nieuwe apparatuur aanwezig (computers, beamers etc). Maar niets ervan vertoonde slijtsporen. Ook moest er telkens als we ergens kwamen eerst het licht aangemaakt worden. Dus hoe vaak alles nu eigenlijk open was? Elke dag werd er dan gezegd na even nadenken. Jaja. En kunnen mensen boeken lenen? Ja dat kan, maximaal 3. En voor hoe lang? 21 dagen. Wat als ze die dan niet terug brengen? They will get some kind of punishment............ for example not allowed to lent anymore books. Jaja, some kind of punishment. Dat was genoeg. Strafkamp in het noorden dus, samen met de hele familie.
We gingen trouwens ook nog naar het kinderpaleis, waar de kinderen kwamen om hun vrijetijd door te maken. Wat we daar zagen was weer erg twijfelachtig. Was dit omdat de kinderen het leuk vonden of was er toch een soort verplichting. Het was wel leuk om te zien, en te horen. Muziek en show. Speciaal voor ons :-)

De laatste dag zijn we naar het circus geweest (erg mooi), met de metro 6 stations bezocht. Het is de diepste van de wereld, schitterend daarbinnen. We zijn naar de boot geweest die ze van de amerikanen hebben veroverd. De US Pueblo. En we hebben een mass dance gezien. Kleurrijk, en geinig om te zien, maar ik denk dat zo gauw de jongelui hier internet hebben, ze er zo mee stoppen. Ook zijn we nog wezen bowlen, en dit was de enige keer dat we ons echt konden mengen tussen de locals.
We sloten de avond weer eens af met Karaoke en echt alle gidsen (van Koryo Tours en die uit NK) waren straal bezopen. Schitterend om te zien.

Toen was het tijd om te vetrekken. 's Ochtends nog eenmaal een erg ruim ontbijt en toen naar het station. Daar werd afscheid genomen van onze deligatie en kon de terug reis beginnen. Tot aan de grens zou het langzaam gaan, maar 40km/u. Maar hierdoor hadden we wel de tijd om goed rond te kijken. Veel meer als rijstvelden en af en toe een dorpje zagen we trouwens niet. Bij de grens werd echt heel de trein overhoop gehaald, op zoek naar dingen die niet naar buiten mochten, koreanen bijvoorbeeld. Ook onze camera's werden nagekeken en enkele foto's werden gedelete. Vooral als de grote leider een beetje verkeerd op de foto stond. Een foto van een mercedes die ik maakte was schijnbaar ook niet goed voor de export dus die is ook weg.
Na twee uur aan de grens konden we China in, waar wederom twee uur vanalles werd gecheckt. En toen mochten wij met vier man de trein verlaten voor een dagje aan de chinese zijde van de grens, en de rest kon verder naar Beijing.

De dag die wij daar hadden bestond uit een bezoek aan de smalste riviergrens tussen NK en China, een gebombardeerde brug, boottochtje langs de grens en een museum. Niet echt heel spannend allemaal. Alleen de show die we zagen in de nachtclub met dansende midgets, vrouwen die slangen doorslikken etc was wel de moeite waard.

Nou is het echt het einde, veel te lang naar mijn zin, maar ja, nu weet je wel wat ik daar deed. Wat nog geinig is misschien, overal waar we kwamen hadden ze een microbrewery. Dus overal hun eigen bier. In het hotel, in de bowlinghall, in kaesong, etc. En het smaakte altijd erg goed. En dat dan steeds voor maar 50cent. Heel chill.

Gegroet
Gijs

Foto's NK:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2319455384992.140172.1207762056&l=15403d54ba&type=1
en
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2319580988132.140177.1207762056&l=23ea25d680&type=1